Eg trur eigentleg ikkje vi har helst på kvarandre. Blitt ordentleg kjent med kvarandre. Likevel kjennes det som om du kjenner meg. Du kjenner meg så altfor godt.
Du er overalt. Likevel kan eg ikkje sjå deg. Men du kan sjå meg, sjølv når eg prøver å gøyme meg. Eg kjenner meg så synleg, så utsatt i møtet med deg.
Når eg møter deg blir eg så liten og du blir så stor. Du sluker alt rundt meg, du blir til eit monster.
Kvifor er det slik? Kan vi ikkje berre vere vener?
Les om då eg overnatta åleine på Blefjell i siste UTE.
